رز ارغوانی قاهره (اصفهان) یا به عبارتی چی میشد شعر سفر، بیت آخری نداشت؟

عجیب‌ترین تیتری که تاکنون برای مطلب‌های این وبلاگ نوشتم. اساسا من آدم تیترنویسی نیستم. یه سری خزعبلات ردیف میکنم و دست آخر میگردم توی اون خزعبلات یه جمله پیدا میکنم و مینویسم به عنوان تیتر. بیشتر هم به این خاطر که مطلب بدون عنوان رو دوست ندارم. اما این بار اول تیتر توی ذهنم اومد. رز ارغوانی قاهره. فیلمی از وودی آلن. یکی از فیلمهای خوبش. حالا که ما قاهره نمیتونیم بریم به جاش میریم به اصفهان. به اصفهان رو که ببینی ارغوانِ ثانی. جذبش بشوی. نگاهش کنی. زیرلب بگویی آن رفتن خوشش بین وان گام آرمیده ... خاصه با کفش پاشنه بلند.
سفر همواره دلچسب و زیباست. سفر باید همواره و همیشگی باشد. خاصه اگر دلیلی هم برای این‌همه رفت و آمد به اصفهان داشته باشی. دو سال تمام هر چند ماه یکبار بروی و بیایی. به شوق یک نگاه. به امید یک لبخند. به نیت یک جمله‌ی امیدوارکننده. با اینا زمستونو تابستون رو سرمیکنم. میروم و میایم. آقاجون میگفت تو واسه چی ما رو هی میکشونی اصفهان؟ میگفتم آقاجون شهر قشنگیه. گفت خودتی.
به خانجون میگم بیا یک ماه دیگه که خاله میاد بیارمت اصفهان. میگه لازم نکرده. خودم با اتوبوس میام. میگه نمیشه من ببرمت؟ میگه چدس؟ کوجا میخوای بری؟ 
اینا رو میگد و بعدش هم میخندِد. خانجون هم دیگه این سری میگفت خودتی. 
من خودمم. بهنامم. آنکه دلش در اصفهان است و اصفهان را دوست دارد چنان نان و نمک. 
آقاجون میگه آخه مگه میشه یکی انقده یه شهری رو دوست داشته باشه؟ چی دارِد مگه اینجا پسره؟
اینجا دو جواب هست. یک جواب کم دردسرش اینه که اصفهان شهر زندگیه. پر از طراوت. پر از خاطره. پر از قشنگیه. یه جای معرکه واسه عکاسی. جایی که فامیل‌هایی که دوستشون دارم اینجا هستند.
جواب پردردسرش رو حتی خودم هم نمیخوام قبول کنم هنوز.
این بار دلم نمیخواست برگردم. میخواستم بمونم. مسخره ست. اما من نباید به تهران برگردم. من آدم این شهر نیستم. من آدم این شلوغی و ازدحام نیستم. منی که پنج نفر دور و برم وایسن بلند حرف بزنن استرس میگیرم. من آدم جاهای خلوتم. یه جایی روی نیمکت‌های کنار رودخونه. بعد از پل خواجو.
این بار شعر سفر شاه بیت معرکه‌ای داشت. از اون شاه بیت هایی که امید به زندگی دارند. شاه بیت یک غزل. معرکه‌ترین اتفاق ممکن. برگشتم از اصفهان. اما بیت آخری نداشت سفرم. بازخواهم گشت. به زودی بازخواهم گشت. برای همیشه. 
اینها را برای کسی نوشتم که یک دم از خیالِ من نمیرود ...

تا بیشتر بداند چقدر عزیز است ... همانگونه که پریشب موقع خداحافظی بهش گفتم.

خانجون

اینهمه از آقاجون خدابیامرز گفتم. یکبار هم از خانجون بگم.

قصه‌های جزیره را یادتان هست؟ همان فیلیسیتی و سارا و فیلیکس و دیگران. خاله هتی را هم یادتان هست؟

خب خاله هتی همان خانجون است. به همان شکل ظاهری و باطنی. با دیسیپلین بسیار عجیب و غریب خاص خودش. با بهترین مهربانی دنیا.

آقاجون سال ۶۱ سکته میکنه. دیگه نمیتونه بشینه پشت فرمون. خانجون میره رانندگی یاد میگیره و گواهینامه میگیره و میشینه پشت فرمون. از اینور به اونور. بچه که بودم فکر میکردم همه‌ی راننده‌های دنیا مرد هستند. به جز خانجون. خانجون رو تنها راننده‌ی زن دنیا میدونستم. خجالت میکشیدم. میگفتم چرا ما مثه بقیه نیستیم؟ آقاجون شما چرا نمیشینی پشت فرمون؟ 

میگفت من دیگه نمیتونم. 

ما هی غصه‌ی آقاجون رو میخوردیم که دیگه نمیتونه رانندگی کنه. 

بعدها که بزرگتر شدیم به خانجونمون افتخار کردیم. هرچند میدونستیم که تنها راننده‌ی زن دنیا نبوده و نیست دیگه. 

تمام سالهایی که آقاجون نشسته بود روی صندلی توی بالکن و به رادیو گوش میداد و به در چشم دوخته بود تا مرتضی برگرده، خانجون یه تنه خونه رو سرپا نگه داشت. حتی بازسازیش هم کرد. کسب و کار رو رونق بخشید و زندگیمون رو حفظ کرد. 

سال ۸۸ بود که نشسته بودیم توی خونه که اومد و داد و فریاد که چرا نشستی پاشو بریم ستاد. 

گفتم ستاد کی؟ ستاد چی؟ 

گفت همین سر خیابون. پاشو. نشین ننه. اون روبان سبزها رو از ته حیاط برو وردار بیار. 

با خانجون رفتیم ستاد. خانجون یه روحیه‌ی همه‌کاره‌ای داشت. اصن به طور خودجوش همه‌کاره میشه. خودشم که نخواد اما باز همه کاره میشه. 

هیچی دیگه. شد محور کارهای اجرایی ستاد. 

ما چی؟ ما کلا روحیه‌ی گوشه‌گیری داریم. به آقاجون رفتیم. همون گوشه‌ وایسادیم خانجونمونو نیگا کردیم و همراه شو عزیزمون رو خوندیم و عشق کردیم. 

به آقاجون میگفتیم آقاجون پاشو بریم رای بدیم. انتخاباته. میگفت بابا بذارین مصدق کارشو بکنه.

آقاجون به طور عجیبی توی یه وادی دیگه بود. گفتیم باشه. 

خانجون در اکثر مواقع دلش میخواد همه رو دور هم جمع کنه و یه نذری بپزه. یه بار سمنو میپزه. یه بار شله زرد. یه بار آش رشته. یه بار قیمه. یه بار عدس پلو. یه بار آش شله قلم کار. 

به آقاجون میگیم نذر سلامتی شماست. بیاین هم بزنین شما هم. میگه مرتضی چی پس؟

میگیم اونم میاد. میگه بذارین اول مرتضی هم بزنه. بعد من.

آقاجون به طور عجیبی به مرتضی وابسته بود.خیلی هم خوش خیال بود که فکر میکرد مرتضی برمیگرده.

به اتاق خانجون که میریم، کنار طاقچه، همانجایی که قرآنش را گذاشته، یک پوستر میرحسین را به دیوار چسبانده. پایین پوستر با خودکار نوشته روزی ۱۰۰ صلوات.

میگیم خانجون این صدتا صلوات واسه چیه؟ 

میگه نذر سلامتیشه.

آقاجون میگه احمدآباد هوا خوبه. ایشالا که سلامت باشه.

میگیم آقاجون کی احمدآباده؟

میگه مگه مصدق رو اونجا تبعید نکردن؟

میگیم چرا.

میگه خب پس.

آقاجون خدابیامرز فصل الخطاب بود. در تمام زمینه‌ها.

سفره رو انداختیم غذا بخوریم. آقاجون یهو پرسید آخر این نفت ملی شد؟ 

گفتیم آقاجون دلت خوشه ها.

گفت نمیذارن مصدق کارشو بکنه. 

خانجون هیچی نمیگفت. بی صدا ذکر میگفت. لبخند میزد. ذکر میگفت. لبخند میزد. با اون چهره‌ی گردالی سفیدش. همه‌ی دنیایم به قربانش.

بهار، تابستان،‌ پاییز، زمستان و ... شاید دوباره بهار ...

این نوشته‌ حاوی جملاتی ست که ممکن است گذر از آن برای بعضی‌ها به سادگی نباشد. اگر به خودتان میگیرید و ناراحت میشوید لطفا این متن را نخوانید.

بهار:
همه چیز خوب است. رفاقتها مثل بیست دقیقه‌ی اول فیلمهای کیمیایی‌ست. پر از طراوت و شادی. گویی آدمها بیخیال تمام دنیا هستند و فقط بودن با یکدیگر است که در این روزها مهم است. آدمها به نام یکدیگر قسم میخورند. از چشمان یکدیگر حرفها را میفهمند. خانه‌ی دوست کجاست؟ همینجاست. ما همه در خانه‌ی دوست هستیم. ما بهترین آدمهای دنیا هستیم با بهترین رفیق‌های دنیا که کیمیایی هم به ما حسادت میکند بابت دنیایی که ما خلق کرده‌ایم و او عاجز مانده است از خلق آن. حتی در بهترین دورانش. چقدر خوبیم ما. حتی بهتر از رفاقت سید و قدرتِ گوزنها. 
روزگار دلچسبی‌ست رفیق... 
و آنکه بر در میکوبد شباهنگام رفیق است که در پی آغوش گرم میگردد ...
رفیق را در پستوی آغوش نهان باید کرد ...

تابستان:
هوا گرم است و از آن گرم‌تر رفاقتهایی که در بهترین دوران هستند. دیگر سرخوش و مست نیستند. گرفتارِ روزگار هستند اما همیشه برای هم وقت دارند. دوستانی از جنس باران که بودنشان همیشه مثل بارونه و تازه و خنک و فلان و این حرفها. از همین حرفهای مسخره که سر همدیگه رو گول میمالیم با گفتنشان. از رویاهایمان بگوییم. از آینده‌هایمان. که هرچه که باشد، هرکجا که باشیم، اما به یاد هم باشیم. خانه‌ی دوست کجاست؟ یه کم دورتر از اینجا، پشت این دریاها، شهری دیگر است. خانه‌ی دوست آنجاست. باید پارو بزنیم تا آنجا وا بدهیم برای همیشه.
روزگار سختی‌ست رفیق ... باید طاقت آورد ...
و آنکه بر در میکوبد شباهنگام شاید رفیق باشد که از شهر دور پس از ماهها آمده است ...
رفیق را در پستوی قلب نهان باید کرد ... تا همیشه.

پاییز:
چراغهای رابطه کم سویند. دستهای این غریب‌های آشنا کشیده شده‌اند بر یک عمر رفاقت. آنچه دائمی‌ست زندگی‌ست. آنچه باید دائمی باشد رفاقت و قول و قرار است. آنچه هیچوقت دائمی نبوده است شرایط روزگار بوده است. روزگار پیچیده ایست رفیق ...
آنکه میگوید من همان آدمم و فقط شرایطم عوض شده است، نارفیق است. فقط ادای رفیق‌ها را در میاورد. اسم رفاقت را لکه‌دار میکند. تنها اوست که متزلزل است و ناپایدار. اوست که هیچگاه نمیتوان به حرفهایش اطمینان کرد. اوست که با هر وزش باد به سمتی میرود و میگوید خب شرایط عوض شده. 
خانه‌ی دوست کجاست؟ نمیدانم. از بس به سمتش نرفتم خانه‌اش را هم از یاد برده‌ام. 
روزگار پیچیده ایست نازنین ...
آنکه بر در میکوبد شباهنگام ... به کشتنِ رفاقتها آمده است ...
رفیق را در پستوی خاطرات،‌ نهان باید کرد ...

زمستان:
دیگر تمام شده است. همه چیز. مسعودخان کیمیایی به ریشمان میخندد و زیرلب میگوید رفاقت این جوانهای امروزی هم به مویی بند است. زرشک.
گذشته را مرور میکنیم. چه شد؟ کجای کار اشتباه بود؟ کدام هیزم تر فروخته شد که خودمان خبر نداشتیم؟ ما که هیزمی نداشتیم بفروشیم. چه تر و چه خشک. 
گذشته را مرور میکنیم و به حرمت تمامِ خاطراتِ خوب و قشنگی که داشتیم حرف نمیزنیم. فقط زیرلب ذکر میگوییم که این نیز بگذرد ... 
خانه‌ی دوست کجاست؟ خانه؟ دوست؟ شیب؟ بام؟
روزگار کثیفی‌ست نازنین ...
 آنکه بر در میکوبد شباهنگام ... به دفنِ خاطرات آمده است ...
نارفیق را در پستوی ذهنِ، دفن باید کرد ...

و شاید دوباره بهار ...
حکایت همچنان باقی ست ...
روزگار گردانی ست نازنین ...

غار تنهایی

غار تنهایی یعنی چه؟
در لغت به معنای یک غارِ تنهاست. غاری که بی یار و یاور است. غاری که گوشه‌نشین است و از جمع گریزان است.

غار تنهایی کجاست؟
این غار بسیار خجالتی است و به راحتی نمیتوان آن‌را پیدا کرد. شاید نزدیک به جاده‌ای از اینجا دور کنار . یا کنار یک جنگل متروک (جنگلی که از رونق افتاده است و تمامی حیوانات آن یا کشته شده‌اند یا به جنگل‌های بزرگتر مهاجرت کرده‌اند. که دلایل مختلفی هم دارد و مهمترین دلیل آن از حوصله‌ی این بحث خارج است.)

چگونه غار تنهایی پیدا میشود؟
در عمل اما غار تنهایی هرکس مخصوص خودش است. میتواند روی پشت بام باشد. میتواند کمد لباسش باشد. میتواند آغوش مادربزرگش باشد. میتواند حیاط خانه‌ی پدری‌اش باشد. میتواند صفحه‌ی اینستاگرامش باشد. میتواند هرکجا که میخواهد باشد. فقط کافی‌ست امنیت و آرامش داشته باشد. 

تا کی میتوان در غار تنهایی ماند؟
بستگی به خود فرد دارد. تا هرزمان که خود فرد آماده‌ی حضور در جامعه بشود. در غار را باید بست. تا نامردمان آن را پیدا نکنند. آنانی که از هر فرصتی برای ضربه زدن استفاده میکنند. ناجوانمردانه ضربه میزنند در حالی‌که فرد اگر پناهی داشت به غار تنهایی‌اش نمیرفت. 

ذکر فرد هنگام حضور در غار تنهایی چیست؟
ذکرهای مستحب بسیاری برای این فریضه ذکر شده است که میتوان به نمونه‌های زیر اشاره کرد:
۱- پناه میبرم به غار تنهایی. از شر تمام انسانهای دور و نزدیکم.
۲- ای پادشاه خوبان ای داد از غار تنهایی
۳- ای که در غار خود، به تنهایی خود میگریست
۴- ای که شهوانی‌ترین بوسه‌ها را به شرمی چنان مبدل میکنی که تنهای غارنشین از آن سود میجوید

آیا توصیه‌ای هم برای جوانان دارم؟
بله. به عنوان نماینده‌ی غار تنهایی در منطقه‌ی خودم، به جوانان این مرز و بوم توصیه میکنم که رها کنند این دنیا رو. به غار تنهایی خویش بروند و به خود استراحت بدهند. آدم اگر زیاد در جامعه باشد متلاشی میشود. از این همه دروغ و حرف و حدیث و جنگ و جدال. 
در حالی‌که زیرلب میگویید "رها کن بره رییس" به غار بروید.

آیا کسی میتواند فرد را علی‌رغم میل باطنی‌اش از غار بیرون بیاورد؟
در عمل چنین چیزی گزارش نشده اما در تبصره‌هایی که گنجانده شده این مسئله ذکر شده که فردی از شرق خواهد آمد با لبخندی دلربا که شما دوست دارید صدایتان کند. از بس که صدایش خوب است. بنظر شما صدای او سبزینه‌ی آن گیاه عجیبی ست که در انتهای صمیمت حزن میروید.
و در ابعاد این غار خاموش
شما از طعم تصنیف در متن ادراک یک غار تنهاترید 
و دوست دارید برای او بگویید که چه اندازه غار تنهاییتان بزرگ است
و مسئله اینجاست که تنهایی شما شبیخون حجم او را پیش بینی نمیکرد
و خاصیت عشق این است

و تنها عشق میتواند افراد را ناگهان از غار تنهایی خارج کند. تنها عشق.

در ستایش آدمهایی که حالا دیگر نیستند اما اشتباهی هم نبودند

آدم است دیگر. یک وقتی یک کاری میکند که تا هفتاد سال باید تاوان آن کارِ اشتباه را پس بدهد. گاهی هم قلدری میکند و کار بدتری میکند و همه چیز را میریزد به هم و گند میزند به تمام آن چیز‌های قشنگی که در زندگی خودش، ساخته بود. 
یک وقتی در زندگی، کسانی میایند و میروند. اشتباهی یا درست. خوب یا بد. به هر صورت. یک وقت هست کسی در زندگانی‌ات میاید که بدترین جفاها را در حقت میکند. خب این آدم اشتباهی است. باید با لگد از زندگی‌ات بیرون انداخته شود. یک وقت هست که نه. آدمی در زندگانی‌ات حضور دارد که جانانِ توست. جانت براش در میرود. زندگی‌ میکنی با لحظه‌هایت و تلاش میکنی قدردان باشی. قدردان بودن آدمهایی در زندگی‌ات که طراوت و رنگ به آن بخشیده‌اند. حالا این وسط اگر دل‌چرکین هم که بشوی از آن آدمها اما باز ته دلت، دوستشان میداری. لحظه‌شماری میکنی برای دیدار دوباره‌شان. چرا که سبز هستید و در زندگی هم ریشه دارید. درختی استوارید. درختی که تصور میکنید هیچ تبرزنی نمیتواند آنرا قطع کند.
هیچ اشتباهی از خارج وارد نیست. هرچه هست از درون است. خودتان دست به کار میشوید. ناخواسته به جان خودتان میافتید. به تمام آن لحظه‌های خوب پشت پا میزنید. خراب میکنید. ریشه‌ها را میخشکانید. پلهای پشت سر را خراب میکنید. اشتباهی میروید. اشتباهی قضاوت میکنید. آنکه میرود اشتباه کرده است. آنکه میماند از روی خشم انگ اشتباه بودن میزند. 
دیگر هیچ چیز نمیتواند آن لحظه‌های خوب را به شما بازگرداند. گاهی ما آدمها عادت به خوب بودن و خوب ماندن نداریم. خودمان خوشی‌ها را از خودمان میگیریم. خودمان اوضاع آرام را برنمیتابیم. خودمان خراب میکنیم هرچه که در توانمان است را. 
تهش که برمیگردیم به میدان جنگ نگاه میکنیم سری به نشانه‌ی افسوس تکان میدهیم. بازهم دیگری را مقصر میدانیم. هیچکس نیست که به سرمان بکوبد که تمام تقصیرها از آنِ توست. هیچکس یادمان نداده که چگونه رها کنیم. چگونه بگذریم. چگونه ببخشیم. لذت بخشیدن و بخشیده شدن را از خودمان دریغ میکنیم. چون بلد نیستیم. نمیدانیم چیست. اما تا دلتان بخواهد حرف برای گفتن باقی میماند. تا ابد نمیخواهیم فرد مقابلمان را ببینیم. حذفش میکنیم. چرا که به گفتگو ایمان نداریم. نمیخواهیم چیزی درست شود. حق هم داریم. انقدر خرابی به بار آمده است که دوست نداریم چیزی از اینی که هست خرابتر شود و نمیدانیم که اینها فقط یک روی قضیه است. روی دیگرش دوباره خوب شدن است. دوباره سبز شدن است. جستجو برای پیدا کردن ریشه‌هایمان است. فقط کافیست که بخواهیم. اما نمیخواهیم. نمیخواهیم. نمیخواهیم.
هیچوقت نمیخواهیم تمایزی قائل باشیم برای آدمهای احمقی که اشتباه محض بودند و به زندگیمان آمدند و رفتند و آدمهای رفیقی که بهترین اتفاقها بودند و بر اثر یک اشتباه از زندگیمان رفتند.
علف هرز را با درخت ریشه دار یکی میدانیم.

جام جهانی

میخوام با تو تک به تک شوم و فرصت برای همه کار داشته باشم. میخواهم خودم را برای یکبار که شده جلو بکشم و خیمه بزنم روی دروازه‌ات. میخواهم چیزی برای از دست دادن نداشته باشم و خود را به آب و آتش بزنم. 
میخواهم در انتهای بازی پیراهنم را با تو عوض کنم. پیراهنت را بگیرم و به آغوشت بگیرم و ببوسمت.
میخواهم بهترین بازیکن میدان تو باشی. احتمالا من تنها مهاجم دنیا هستم که دوست دارم هرچه بزنم به در بسته بزنم. اگر که تو دروازه‌بان باشی.
چشمانم را باز میکنم. از رویای جامی با حضور تو به دنیای واقعی پرت میشوم. کیلومترها دور از تو و جایی که بازیها در جریان است. سهم از این روزها، دیدن بازیکنانی ست که دنبال توپ میدوند و تماشاگرانی که ما نمیبینمشان و سانسور میشوند و خیابانی که در خلال گزارشش گریزی میزند به گابریل گارسیا مارکز و سقراط و بازی درخشان تام هنکس در فارست گامپ و یادی میکند.
سهم من از این جام علاوه بر اینها، نبودن توست. در ذهنم آخرین تدابیر تاکتیکی با تو را مرور میکنم. میخواهم دفاع چند لایه‌ای را بر رویت اعمال کنم. مثال آنچه که ایران انجام داد در بازی با آرژانتین. میخواهم در دقایق هم کم نیاورم. میخوام ضد حمله بزنم و لبانم را به لبانت برسانم. توی دروازه. گل گل. گل برای یار. 
میخواهم از بازی بعد در کنارت بازی کنم. میخواهم بشوم یار همدسته‌ات. تو کاپیتان من باشی و من ماچت کنم. گل بزنی و به آغوشت بکشم. 
بهترین اتفاق دنیا تو هستی. جام جهانی و فوتبال بهانه ست. حرف زدن با تو بهترین اتفاق دنیاست. تلویزیون را خاموش میکنم. به درک که توپ پشت هیژده قراره چه بلایی سرش بیاد یا چه میکنه فلانی یا اونی که فرصت داره برای همه کار،‌ به جز گل زدن چه کار دیگه‌ای رو میتونه انجام بده یا ...
اصل تویی. تو باعث تمام خیالپردازی‌های این روزهای منی. به قول کیروش،‌ رویا مجانیه. پس چه رویایی بالاتر از بودن تو در زندگی من. 
خداداد عزیزی ... حالا تک به تک با دروازه بان ... توی دروازه. گل گل گل. بازهم روی زمین...
بیا و غزال تیزپای زندگی من باش. باقی اتفاقات بهانه ست.

ژرفای خیال

۱-کشتی توی خانواده‌ی ما حرف اول رو میزنه. روزهای کشتی هیجان در خانه‌ی ما به اوج میرسد. آقاجون خدابیامرز برای ما همیشه از کشتی‌های موحد و حبیبی و تختی قصه‌ها تعریف میکرد. شبها موقع خواب، یه شبهایی آقاجون میومد به جای اینکه کتاب هانس کریستین اندرسن رو برداره و واسمون قصه‌های پریان رو بگه، برامون از بارانداز و سالتو بارانداز و کنده فرنگی و یک خم و دو خم و فتیله پیچ و بزکش. قصه‌هایی از جنس قشنگ. ما رو میبرد به رویا.
بعدها داستانهای سوخته‌سرایی و سلیمانی هم بهش اضافه شد. دوتا رفیقِ رقیب. و بعدش هم که دیگه خودمون قصه‌ها رو به چشم دیدیم. رسول خادم و طلای آتلانتا و باختِ ناحقِ عباس جدیدی و ...
بعد هم که جهانی تهران اوجش بود. خداحافظی خادم شد نقطه‌ی عطفِ قصه. میشه قصه رو عوض کرد؟‌ میشه توی خیالمون خادم این الکسیس رودریگوئز کوبایی رو ببره؟ دو متر قدش بود و خادم زورش نمیرسید بهش. اما توی خواب و رویا مدال طلا رو انداختیم گردن خادم. 

۲- ما کلا در خواب و رویا زندگی میکنیم. عوالم ما از باقی انسانها جداست. در عالم بیداری کنار هم نیستیم. قدر هم رو نمیدونم. اما در عالم خواب و رویا، هرشب دور هم جمع میشویم. کنار حوض مینشینیم. خاطره تعریف میکنیم و جوک میگیم و میخندیم. مرتضامون هم هست. ذبیح و زنش هم هستن. من هم هستم و نسترن جانم هم کنارم نشسته است. آقاجون مریض نیست. خدابیامرز نیست. زیر خروارها خاک نیست. همینجاست. کنار ما نشسته. خانجون زمینگیر نشده. هنوز میتونه قرمه‌سبزی‌های معرکه‌اش رو درست کنه. هنوز میتونه یه سفره بندازه از این سر خونه تا اون سر.
ما همیشه در خواب و رویاهامون مسابقات جهانی تهران رو نگاه میکنیم.

۳- یه روز در خیابان ولیعصر تمامی دشمنانمون رو بزکش خواهیم کرد. هرچقدر هم که حریف چقر و بدبدن باشد. کار را تمام خواهیم کرد. پاینده ایران و ایرانی. این نوای ای ایران هست که پخش میشه. تبریک میگم این پیروزی غرورآفرین رو. خسته نباشی دلاور. خسته نباشی پهلوان. خسته نباشی شیرِ بیشه‌ی ایران.

۴- تختی، هتل آتلانتیک، خودکشی. ساواک. ابن بابویه. 
قصه‌ی تختی. جهان پهلوان. خودکشی، مرگ مشکوک. هرچه که بود، قصه‌ی عجیبی بود. خواب را از سر آدم میپراند. آقاجون با بغض و اشک این قصه رو برامون تعریف میکرد. تمام این سالها این سوال برام موند که چرا؟ چی شد؟ 
توی خیالمون، تختی رو از مرگ نجاتش میدادیم. تختی دوباره میرفت به جهانی و المپیک و طلا میگرفت.
یه بار آقاجون ما رو برد هتل آتلانتیک رو از نزدیک ببینیم. یه اتاق رو هم از توی خیابون نشون داد و گفت ببین. این اتاق تختی بوده. حالا راست و دروغش پای خودش. اما چقدر فکر و خیال میکردیم با خودمون. اما هرچقدر هم فکر و خیال کنی نمیتونی از مرگ نجات بدی کسی رو. تختی مرده. اینو من هنوز نفهمیدم. آقاجون خدابیامرز هم باور نکرد. اما خب حقیقته. نمیشه عوضش کرد که.
 

۵- علیرضا سلیمانی درگذشت. آقاجون خدابیامرز رفتنش رو باور نداره. چطوری بهش بگم؟ باید کلی مقدمه‌چینی کنم امشب توی خیالم سر سفره یه جوری سر بحث رو باز کنم و به مرتضی هم بگم کمک کنه تا بهش بگیم. حتما دوباره کلی بی‌قراری میکنه و کلی روضه میخونه و یاد مسابقه‌ی سلیمانی و سوخته‌سرایی میافته که لغو شد.

 

۶- یه بار آقاجون بهمون برگشت گفت برین سند اتوبان رو بیارین از توی صندوقچه. گفتیم بله؟ گفت اتوبان حقانی. میخوام مسابقات کشتی برگزار کنم اونجا. گفتیم آقاجون؟ وسط خیابون؟ گفت تشک پهن میکنیم. 

رفتیم سند رو بردیم مجوز و کاراشو انجام بدیم. همه بهمون خندیدن. گفتیم بابا توی خیال خودمونه. اتوبان هم مال خودمونه. گفتن باشه. و بعد دوباره خندیدن.

ما از همونجا فهمیدیم که کار اداری رو حتی توی خواب و رویا هم نمیشه انجام داد.

 

۷- آقاجون همیشه میگفت آخ اگه هویدا زنده بود ...

میگفتیم چی میشه؟ میگفت همه چی ارزون میشه. 

آخر یه روز برگشت گفت برین از توی قبر بکشینش بیرون. گفتیم آقاجون؟ واسه چی؟

گفت دخل و خرج خونه نمیخونه. میخوام نخست‌وزیر خونه‌اش کنم. گفتیم آقاجون خودت مدیر خونه باش. گفت نه. من میخوام سلطنت کنم. گفتیم باشه.

رفتیم قبر پیدا کنیم. هی اینور رو گشتیم. اونور رو گشتیم. پیداش نکردیم. یه بنده خدایی گفت برو بهشت‌زهرا. مقبره‌ی شماره‌ی یک. 

رفتیم بهشت‌زهرا. از اطلاعات پرسیدیم مقبره شماره‌ی یک کجاست؟ گفت با کی کار دارین؟ گفتیم با امیرعباس هویدا. گفت چیکارش دارین ملعون رو؟ گفتیم میخوایم بکشیمش بیرون از قبر. 

دستور دادن دستگیرمون کنن. فرار کردیم. تیر در کردن. خودمون رو هم بردن کنار هویدا چال کردن. 

هی میگفتیم بابا ما توی خواب و رویای خودمونیم. چرا تیر در کردی؟ گفت ببخشید. از دستم در رفت. 

 

۸- آخرین صحنه‌ای که یادمه این بود که صادق خلخالی اومد با یه بیل بالای سرمون. یه خنده‌ای کرد و خاک ریخت سرمون. 

تمام شدیم. خلاص. دفن شدیم توی رویاهای خودمون. رویاها رو روی هم تلنبار کردیم و با یه کابوس فتیله‌اش رو کشیدیم و به آتیش کشیدیم خودمون رو.

در ستایش نوشتن

۱-بالاخره باید نوشت. نوشت و خلاص شد. این افکار لعنتی را باید به روی کاغذ آورد. اما خب کاغذ لابد گران است. به صرفه نیست هی بنویسی. هی خط بزنی. هی کاغذ را پرت کنی توی سطل آشغال. از سوی دیگر، هر کاغذی که میبینم یاد این شعر میافتم که وای جنگل را بیابان میکنند. فلذا استرس میگیرم که ای داد. بعد خب علیرغم اینکه خیلی نوشتن رو دوست دارم اما خب نمینویسم. اتفاقا به همین مناسبت،‌ در روزهای عید، یک روان‌نویس خاتم‌کاری شده از اصفهان گرفتم که باهاش نمینویسم. چاره چیست؟ همین ورد و بلاگر و اینور اونور. اما همینم زورم میاد. نمینویسم. آشکارا تنبل شدم در درازنویسی. لاجرم سخن کوتاه میکنم والسلام. اما فایده نداره که. باید حرف زد. مهمتر از اون، باید نوشت.

۲- آقاجون خدابیامرز یه دفترچه داشت که همیشه کنار دستش بود. همواره در حال نوشتن بود. آقاجون از یه برهه‌ای به بعد که مرتضی رفت و پشت بندش ذبیح رفت دیگه زندگی نکرد که. رفت توی اون دفترچه. شد یکی از صفحاتش. یکی از سطرهاش. جایی که خاطره‌ای رو از یه روز خوبمون نوشته بود. روزی که همه جمع بودیم دور هم. آقاجون همواره مینوشت. از یه روزی به بعد، واقعیت رو نمینوشت. خاطره نویسیش شده بود بر مبنای رویاهاش. توی تمام صفحات یه ردی از مرتضی بود. مرتضی اینکارو کرد. اینو گفت. اینجا رفتیم.... 

اما مرتضی که نبود که. اون صفحه ها همشون الکی بود. اما واسه آقاجون همه‌چیز بود. 

آقاجون خدابیامرز، اسیر نوشته‌هاش بود.

۳- یه بار برگشت بهم گفت نوشته‌هات رو دوست دارم. بنویس. همیشه بنویس. دل ما رو هم بنویس.

بسم الله نوشته رو که نوشتم دیگه خبری ازش نشد. دیگه نقطه‌هاش رو هم نذاشتم از بی‌حوصلگی.

۴- یه بار بهش گفتم دلم میخواد بیای با هم بریم توی یه متن. بشیم متن قضیه. بشیم ماجرای اصلی. خندید و گفت دیوونه آخه ما توی دنیای واقعی هم ماجرایی نداریم. بریم توی متن نوشته که چی بشیم؟ گفتم بشیم قهرمان داستان. گفت قهرمان داستان چیکار میکنه؟ گفتم نمیدونم. زندگی میکنه لابد. اینی که ما توشیم زندگی نیست که. اونجا اقلا میتونیم مسیر داستان رو عوض کنیم.

خلاصه رفتیم مسیر داستان رو عوض کنیم. گم شدیم. گیر کردیم توی یکی از ماجراهای فرعی. اسیر یه دیو بدذاتِ زبون نفهم.

۵- سختش بود بنویسه بنده خدا. فلذا جواب نمیداد. اقتضایش همین بود. انقده ننوشت که بنده خدا فراموش شد. رفت به خاطرات پیوست. یه خاطره‌ی مبهم لابه‌لای انبوه خاطرات ریز و درشت. بنده خدا دیگه اصلا مهم نبود. نه برای خودش و نه برای دیگران. سهمش از زندگی همون دو خط مبهمِ خاطره بود که آخرش هم آب ریخت روش و تموم شد و رفت پی کارش. خلاص. 

در انتظار زیباترین فصل سال

میخواهم برایت بنویسم. از تمام حال و روز این روزهایم. از تمام فکر و خیالهایم و تمام امید داشتن‌ها و ناامید شدن‌های احمقانه‌ام. 

راستش نوشتن برایم سخت شده‌است. میخواهم نگاه کنم. به اطرافم. به خیابانها. به آدمها. به خانه‌های قدیمی و ساختمانهای در حال ساخت. به نگهبان شهرک که هرروز با لبخند دست تکان میدهد برایم و برایش بوق میزنم که یعنی سلام آقا. چطوری؟

نگاه کنم به پیرمرد سیگار به دست که آمده‌ست کنار دکه و میخواهد سیگارش را روشن کند. به دخترک فال فروش. به گلهای نرگس و یاس گلفروشی. میخواهم تمام نرگسها را بخرم. بیاورمشان خانه. بچینمشان روی هم. یک کوه نرگس درست کنم. بشینم نگاهشون کنم. قربون صدقه‌شون برم. 

میخواهم تو باشی. کنارم باشی. دستانت را بگیرم. همانطور که امروز گرفته بودمشان. در خواب. به چشمانت نگاه کنم و بگویم تکرار شو بر من در خواب و بیداری. 

نگاهم کنی. بخندی. با صدای خنده‌ات از خواب بیدار شوم. دور و برم را نگاه کنم و بازهم مطابق همه‌ی این روزها پیدایت نکنم. 

راستش مدتها بود که فرقی نمیکرد. هیچی. بودنها و نبودنها. رفتن‌ها و آمدن‌ها. برایم فرقی نداشت. نبودی که بخواهد برایم مهم باشد. دیگه خیابون ولیعصر نمیرفتم. مهم نبود دیگه. خب نبودی دیگه. میرفتم چیکار میکردم. تازه بارون هم که نمیبارید. 

اینارو گفتم که ثبت کنم اینجا. واسه دل خودم. واسه روزگار پس از این. که با تو این نوشته را بخوانم. دستانت را بگیرم و بگم ببین با این دل بی‌صاحاب چه کردی. و لابد تو هم بگویی ...

نمیدانم چه میگویی. تا اون روز فرا برسه و ببینم چی میخوای بگی.

اما میدونم بودنت این روزها رو حسابی قشنگ کرده. به همین ستاره‌های توی آسمون که دیگه به سختی میشه پیداشون کرد قسم، که داره زیباترین فصل زندگی که بودن با توست، فرا میرسه.