۱۳۹۱ آبان ۷, یکشنبه

از خل و چل بازی های یهویی

توی زندگی یه لحظاتی هست که یه حرکتی میکنی که تا حالا به اون حرکت حتا فکر هم نکرده بودی. یه خل و چل بازی ناب. یه کاری که خیلی وقته فراموشش کرده باشی. اما به طور ناخودآگاه دوباره انجامش بدی و عشق کنی از اون کار.
من آدمی هستم که کار یهویی معمولا خودم انجام نمیدم. همیشه با برنامه قبلی. خونه دوستم یا سینما یا کافه یا نمایشگاه هرجایی بخوام برم معمولا با برنامه ریزی قبلی میرم. هیچ کاری رو نمیتونم یهویی انجام بدم. اگه هم مجبور بشم یه کار یهویی انجام بدم کلی غرغر میکنم و اصلا زهر میکنم به همه اون کار و برنامه رو.
اما یه بار اینکارو کردم. همین دیروز پریروز بود. بارون میومد و من خسته از کار و کلاس درس داشتم  میومدم خونه. از کنار محله‌تون رد شدم. بدون هیچ فکری به راننده گفتم آقا نگه دارین لطفا. من پیاده میشم. 
کلی غرغر کرد که پسره‌ی دیوونه وسط اتوبان یهو یادش افتاده باهاس پیاده بشه. 
پیاده شدم. زیر بارون دویدم تا به میدون نزدیک خونه تون برسم. تازه یادم افتاد که بهت زنگ بزنم. زنگ زدم....
نبودی ...
هیچ کس پشت خط نبود ... هیچ کس گوشی رو بر نداشت ....
بارون به شدت میبارید و من همونجا کنار میدون نزدیک خونه تون نیم ساعت نشستم و خیسِ خیس شدم تا بلکه خبری ازت بشه. 
نه جواب زنگی. نه اسمسی. هیچی.
دست از پا درازتر از این حرکت یهویی رفتم تاکسی بگیرم برم خونه.
درسته که اولین خل و چل بازیِ یهویی با شکست مواجه شد اما کاملا راضیم از این وجهی که از خودم کشف کردم. وجهی که آمادگی داره هرکار یهویی و خل و چلانه ای رو انجام بده.

۱۳۹۱ آبان ۶, شنبه

سلطان به سلامت باد

کباب سلطانی خوردن آداب دارد. رسم و رسومات دارد.
ابتدا باید کنار دستتان یک لیوان برای دوغ ،‌یک لیوان برای کوکا کولا و یک لیوان هم برای آب خوردن داشته باشید. 
یک پیاز بزرگ را هم که از قبل تهیه کرده اید باید از وسط به دو نیم تقسیم کرده و بگذارید همون کنار. سمت راست.
کاسه ماست موسیر و نون سنگک هم جلوی پیاز باید باشد.
 سلطانی رو در بشقاب معمولی نمیخورند. باید در دیس ملامینی باشد. دیسی که نه خیلی بزرگ باشد و نه خیلی کوچک. متوسط. بعد باید زرده تخم مرغ را از سفیده اش جدا کرد و تا برنج داغ است باید روی آن ریخت و خوب هم زد. سپس نوبت پاشیدن فلقل است. فلفل رو باهاس پاشید رو برنجاش. چشمها را بست و فلفل را پاشید و مست عطر دل انگیز فلفل شد. خوب هم میزنیم. تا برنج از رنگ سفیدی که در ابتدا بود به رنگ زرد کمرنگ همراه با خال خالهای سیاه در بیاید.
سپس نوبت اضافه کردن گوجه به دیس است. گوجه احتیاج به نمک داره. همیشه و تحت هر شرایطی. خیلی هم نه. یه کوچولو. اگر گوجه درسته بود با قاشق نصفش کنین و به وسطش نمک بزنین. اگر هم نصف بود که قبها المراد. نمکدان را با یک دست بردارید و به روی گوجه بپاشید. با دست دیگر بکوبید به دهان مبارک هرکس که گفت نمک نزن. نمک برای سلامتی ضرر داره.
 اکنون بشقاب شما آماده است که کبابِین برگ و کوبیده به بشقابتان منتقل شوند. قبل از هرچیز باید اندکی از روغن کباب ها را از دیس کبابها به دیس غذایتان منتقل کنید. و خوب هم بزنید. نگران نباشید. اگر کسی بخواد با این یه ذره روغن کباب چربی خون بگیره و بمیره همون بهتر که بمیره و جهان را از وجود یک بچه سوسول پاک کنه.
سپس کباب کوبیده را نصف کرده و به ظرفتان منتقل کنید. ابتدا یک قاشق کوبیده بخورید. سپس به سراغ برگ بروید. برگ را از قسمت باریک شروع کنید تا به پهنا برسید. یک قاشق هم برگ بخورید. همین گونه پاسکاری بین برگ و کوبیده را ادامه دهید. در حالیکه بین هر دو قاشقی که میخورید یک وقفه میدهید برای خوردن ماست موسیر با نون سنگک. بدین صورت که شما یک قاشق کوبیده میخورید. سپس یک قاشق برگ همراه با پیاز. سپس ماست موسیرتان را میل میکنید. و دوباره نوبت یک قاشق کوبیده میشود. دقت کنید که پیازتان را با کباب برگ بخورید. با کوبیده فقط برنج و گوجه بخورید. نباید هیچ چیز مزه‌ی کوبیده را تحت الشعاع قرار دهد.
به انتهای غذا که نزدیک میشوید به اطرافتان بنگرید. حتما کسانی را که بشقابشان نصفه مانده و توان ادامه مسیر را ندارند پیدا میکنید. 
لحنی مهربان به خودتان بگیرید و بگویید : عزیزم چرا غذاتو نمیخوری؟
مطمئن باشید که طمعه غذایش را به شما تعارف خواهد کرد. اندکی مقاومت کنید و غذا را بار اول قبول نکنید. بگذارید طرف به اندازه کافی اصرار کند. سپس دعوتش را لبیک بگویید.
باید برای لقمه آخرتان تدارکی شاهانه ببینید. لقمه آخر لقمه ایست که همه‌ی خوبان در آن جمعند. شما باید به طور همزمان پیاز و گوجه و کوبیده و برگ را خورده و بلافاصله نون و ماستتون رو میل کنید و دوغ را یه ضرب سربکشید.
غذایتان که تمام شد به دیس یک نگاهی بیاندازید. نگاهی با لذت و البته حسرت. حسرت از بابت تمام شدن غذا. 
سپس باید بگویید : آخیش. کاشکی بازم بود ...
و همانجا کنار سفره بخوابید.

۱۳۹۱ آبان ۴, پنجشنبه

جناب سرهنگ

پیرمرد آمده بود آرایشگاه موهایش را کوتاه کند. عصا و کلاهشو به پسرک داد که برایش آویزان کند. روی صندلی نشست. آرایشگر گفت "مثل همیشه کوتاه کنم براتون سرهنگ؟"
و پیرمرد جواب داد "بله."
از صحبتهای پیرمرد و آرایشگر فهمیدم که پیرمرد ،‌ارتشی بوده. ارتشیِ دوره‌ی شاه. از رفتار و طرز صحبتش باید حدس میزدم. اونجایی که با تحکم رو به یکی از این جوانکهایی که در آرایشگاه نشسته بودند کرد و گفت "بچه اون آدامسو از توی دهنت در بیار."
و چنان با تحکم گفت که جوانک بدون هیچ حرفی آدامس را درآورد و سریع به سطل آشغال انداخت و تا زمانی که سرهنگ در آنجا بود دیگر کلمه ای صحبت نکرد.
اصلاح سرهنگ که تمام شد و موقع حساب کردن رسید ،‌سرهنگ از جیبش یک اسکناس ۱۰۰ تومنی شاهی دراورد و به مغازه دار داد و گفت "بقیه اش هم انعام این پسرک."

و کلاه و عصایش را از پسرک گرفت. مغازه دار اسکناس را بوسید و گفت "وای اینکه خیلی زیاده که.از شما به ما رسیده سرهنگ. خدا سایه شما رو از روی سر ما کم نکنه. مشرف فرمودید. خیر پیش."
دست کردم توی جیبم. دیدم زمان شاه نیست. به عقب برنگشتیم. توی جیبم یه ۱۰ هزار تومنی بود و دوتا پنج هزار تومنی.
رو به آرایشگر گفتم "جریان چی بود؟"
گفت " والا این بنده خدا آلزایمر داره. توی سال ۵۷ گیر کرده. اصن نمیدونه انقلاب شده. هنوز میگه اعلیحضرت رو میبینم و اعلیحضرت با من صحبت کردند و اعلیحضرت به من این حرف رو زدند اون حرف رو زدند ... پسرش اومده بود اون دفعه میگفت چیزی بهش نگین. هر پولی هم داد بهتون ازش قبول کنین. من میام باهاتون آخر هر ماه حساب میکنم....اینه که یه محله داره واسه جناب سرهنگ نقش بازی میکنه. توی کل ایران سال نود و یکه. اینجا ۵۷."

۱۳۹۱ آبان ۳, چهارشنبه

داستان سه بچه خوک

داستان سه بچه خوک رو که شنیدین. همون که یکی از بچه خوک ها خونه اش رو از کاه ساخت. یکی دیگه از چوب و یکی دیگه با آجر و سیمان.
اولی سریعتر از همه ساخت و زودتر از همه خراب شد. آخری از همه دیرتر تموم کرد ساخت خونه اش رو اما خراب نشد. 
روابط ما آدمها هم همینه.
 به شخصه روزهای عجیبی رو دارم میگذرونم. راه میرم و زیرلب میخونم : امون از چشمای تو ، وقتی که بارون میباره.
این روزها روی زمین نیستم. در آسمان هم نیستم. هیچ ابری در این آسمان لعنتی نیست که روی ابرها باشم. 
این روزها من هیچ جا نیستم. یکروز در آغوش تو هستم. یکروز نزدیکترین فرد به قبر. یکروز کنار توام. غرق در آرامش. یکروز زیر تابوت. غرق در اشک.
این روزها و این ساعتها من خودمم؟ من کی ام؟ چه تعریفی دارم از خودم؟ من کی ام؟ واقعا من کی ام؟ 
این روزها نمیدونم چجوری میگذرن. اما هرچی که هست و هرجوری که میگذره مهمش اینه که همشون واقعیه. تلخی هاش واقعیه. شادی هاش واقعیه. زندگی همینه. زندگی واقعی همینه. اصلا چرا زندگی واقعی؟ مگه زندگی مجازی هم داریم؟ اینی که اینجا داریم مگه زندگیه؟ دلمون به چهارتا لایک و کامنت و دوتا قربون صدقه و بوس بوس عچقم و جینگولیکسم و من برم لالا و دوستتون دارم هوارتا و اینا خوشه؟
اگه اینا زندگیه من زندگیمو میبخشم به هرکس که محتاج این حرفا و مسخره بازی هاست.
زندگی واقعی ینی اینکه وقتی اولین بارون پاییزی میاد ماشینو برداری. بری دنبال بانو. بهش بگی بیا پایین بریم با هم قدم بزنیم. بزنین به خیابون. توی خیابون های خیس قدم بزنین و بخندین و ذوق کنین و ببوسین همو حتا. به درک که فرداش از سرما یک هفته توی خونه دراز به دراز بیافتین.
زندگی واقعی ینی اینکه وقتی درد داری ، وقتی بغض داری یکی باشه که بغلت کنه و بگه بیخیال. میگذره. نه اینکه چهارتا پی ام ماچ و بوسه بفرسته و بعدش هم بگه باز این معلوم نیست چه مرگش شده دوباره.
یا وقتی که ناراحتی و غصه داری بغلت کنم و بگم کنارت هستم و درستش میکنیم. که بفهمه یکی هست که هواشو داره. یکی هست که مثل کوه پشت سرش وایساده.
زندگی واقعی ینی اینکه کلمات به معنای واقعی و درست ادا بشن. وقتی توی چت میگین دوستت دارم یه معنی داره. معنایی که شاید خیلی جدی گرفته نشه. اما کلمات در دنیای واقعی حرمت دارن. مقدسن. شما هر حرفی رو نباید بزنی. شما نباید راه به راه بگی دوستت دارم. نباید بگی که بیا بغلم. نباید بگی همه جونم تویی. نباید بگی تا آخرش باهات هستم.
تا کِی؟ تا وقتی کاملا از خودت مطمئن نیستی. کلمات که ادا میشن آدم تا آخرین روز زندگیش اون حرفها و واژه ها رو در خاطرش نگه میداره. اون حرفها هرروز توی گوشش طنین انداز میشن. اما توی چت یا ایمیل شاید با یه لبخند ساده یا یه اسمایلی لبخند و بوس و بغل از کنارشون بگذره.
آدما توی زندگی واقعی شکننده ترن. چون رفاقتاشون جدیه. چون روابطشون جدیه. چون زندگی واقعی هیچیش بچه بازی نیست. هیچیش لوس بازی نیست. هیچیش مسخره بازی نیست. 
این روزها دارم زندگی میکنم. اگه غم هست. اگه غصه هست. اگه شادی و خنده هست میدونم که همه چی واقعیه. میدونم که سختی هاش آدمو قویتر میکنه و خوشی هاش آدمو سرزنده تر. 
روابط واقعی قشنگن. چون درست بنا شدن. اونقدر درست که باد و طوفان نمیتونه خرابش کنه. محکمن. و واسه بهم خوردنش احتیاج به یه دلیل خیلی بزرگ دارن.
اما روابط مجازی رو یه عطسه هم میتونه خرابش کنه.
بوسه ،‌بغل ، خنده ،‌لبخند ،‌اشک حرمت دارن. با یه اسمایلی ساده خرجش نکنیم.
حرفها و کلمات حرمت دارن. الکی خرجشون نکنیم.
زندگی حرمت داره. زندگی واقعی حرمت داره. الکی با بودن در زندگی مجازی حرومش نکنیم.

۱۳۹۱ مهر ۲۹, شنبه

گودبای پارتی جفر

جعفر کیست؟ و اساسا چرا باید گودبای پارتی کسی که ما نمیشناسیم برایمان مهم باشد؟ 
جعفر کیست که همه عالم دیوانه اوست؟ 
اساس جفر هیچوقت برای من مهم نبوده. هیچ جفر مهمی در زندگیم نداشتم که بخوام بهش فکر کنم. هیچکدوم دوستام اسمشون جفر نبوده. فامیلی هیچکودومشون هم جعفری یا جعفریان یا جعفرپور نبوده. توی چت هم با هیچ جفری یا جفرز یا جفرسونی چت نکردم. یا شاید هم چت کردم و خودم یادم نمیاد. اما خب اونقدرها مهم نبودن که یادم باشه.
اما گودبای پارتی جفر برای من یک نقطه عطف بود. یک شروع. من یاد گرفتم که نگران آدمایی بشم که ندیدمشون و نمیشناسمشون. یاد گرفتم که ذهنم مشغول دغدغه هاشون بشه. از وقتی گودبای پارتی جفر رو شنیدم مرتب دارم به خودم میگم که چرا جفر امشب غمگینه؟ 
قبلنا برام مهم نبود. غمگین بودن هیچکس برام مهم نبود. حتا خودم. میگفتم حل میشه. مقطعیه. میگذره. اما جفر ... 
جفر واسه من فراتر از یه گودبای پارتی ای که چندتا دختر پسر توی هم بلولن ارزش داره. جفر واسه من یه کانسپته. جفر یه مفهومه. یه ایدئولوژیه.
لعنت به تمام گودبای پارتی های دنیا. لعنت به تمام جفرهای غمگین دنیا . 
گودبای پارتی جعفر تموم میشه و جفر میمونه با یه عالمه بریز و بپاش و کثیفی. جفری که فردا باید بره. عازمه جاییه که ما نمیدونیم کجاست. اما هرکودوم میتونیم براش در ذهن خودمون یک مقصد رو تعریف کنیم.
جعفر دل من توی همین کشوره. اما خیلی دور. 
... و من تره‌ی تنهای غمگینی را میشناسم که به جعفری غمگین تر از خودش دلبسته بود و در رویاهای خودش کلبه ای از ریحان را متصور بود که در آن با جعفری اش نشسته بودند و به سخنان شروع سال نوی اعلیحضرت شاهی گوش میکردند و در باغچه‌ی کوچکشان پر بود از تره و جعفری و تربچه های شاد و خندان.

۱۳۹۱ مهر ۲۷, پنجشنبه

جاده

دارم وسایلم رو جمع میکنم بزنم به جاده.توی این سرما. توی این وضعیت. 
بهم میگه لامصب این وقت شب کجا داری میری؟ تلف میشی توی این جاده. بیا و منطقی باش و فکر کن.
بهش میگم دیگه نمیتونم منتظر باشم. 
میگه هیچ نتیجه ای نداره. دست از پا درازتر برمیگردی. فقط خودتو خسته میکنی.
بهش گفتم ببین تو نمیتونی جلوی منو بگیری. آدمی که ساعت ۱۲ شب کوله پشتیش رو میبنده و میخواد بزنه به جاده و بره تا برسه رو هیچکس نمیتونه جلوش رو بگیره. خدا هم از آسمون بیاد نمیتونه جلوم رو بگیره. برو کنار بذار برم. 
میگه بذار اقلا دم صبح برو. خودم میرسونمت ترمینال.
میگم جلومو نگیر لامصب. بذار برم. یا توی این جاده تموم میشم یا میرسم و باهاش برمیگردم. دست تو دستش. 
با دست میزنمش کنار و میرم سمت در. در رو باز میکنم و میرم بیرون. از دم خونه ما تا اول جاده یه مسافرت راهه. 
دم صبح میرسم به اول جاده. شیرازی درونم بهم میگه بیخیال عامو. برو خونه استراحت کن خودش میاد چه کاریه حالا تو پاشو ای همه را بکوبی تا اونجا بری. خب میخوام نری.
اما میرم توی جاده. میرم تا برسم. 
هنوز نرسیدم. هنوز به نصفِ نصف راه هم نرسیدم. به مقصد فکر میکنم. به چیزی که در انتظارمه. به اتفاقی که در انتظارشم.
و این جاده لعنتی ،‌این فاصله‌ی لعنتی به دست خودمون کوتاه میشه. باور کن.






دلتنگی های آدمی را باد ترانه ای میخواند

نمیدونم دلتنگی یعنی چی. اما دلتنگ میدونم کیه. هرروز صبح که از خواب بیدار میشم به آینه نگاه میکنم و خودم را نمیبینم. یک دلتنگ را میبینم. دلتنگ منم. منی که درد دلتنگی خودم رو به دوش میکشم و از این خیابان به اون خیابان ،‌از این کوچه به اون کوچه میبرم.
دلتنگ منم که نمیتونم به هیچکدوم از جاهای خوب و قشنگی که قبلا با هم رفتیم برم و به هم نریزم. منی که از یک راه رفتن ساده در خیابان ها عاجزم. این خیابانها ، این کوچه ها ، این مغازه ها ،‌این کافه ها ، تمامشون زندگی مرا به سخره نشسته اند. دلتنگی مرا میبینند و به من میخندند. استیصال مرا میبینند و میخندند.
نمیدونم دلتنگی یعنی چی. اما آدم دلتنگ مستاصل ترین آدمی ست که میتوانید در دنیا پیدا کنید. 
دلتنگی های آدمی را ....
دلتنگی های آدمی را باد ....
دلتنگی های آدمی را باد با خودش میاورد کنار آدمی. از صد فرسخ آنسوتر یکراست میاورد کنارت.
دلتنگی های آدمی هیچگاه تمام نخواهد شد.
دلتنگی های من هیچگاه تمام نخواهد شد. مگر زمانی که ...

۱۳۹۱ مهر ۲۴, دوشنبه

ای همه آرامشم از تو

کمن آدمایی که آرومن و میتونن با آرامششون بقیه رو هم آروم کنن. کمن آدمایی که وقتی کنارشون هستی همه بدیهای دنیا رو یادت میره. همه سختی های روزگار از ذهنت پاک میشه. 
کمن آدمایی که میتونن روزت رو عوض کنن. روز تلخت رو به شیرین ترین روز زندگیت تبدیل کنن.
کمن کسانی که خنده هاشون وقتی کنارتن واقعیه. آدمایی که یک رو دارن. دو رو نیستن. جلوت یه چیز نمیگن پشت سرت یه چیز دیگه. کمن آدمایی که همه جوره کنار آدم میمونن. آدمایی که اونقدر مهربونن که دلت میخواد همیشه بغلشون کنی و توی بغلشون بمیری اصن.
یکی از این آدما تویی. یکی از مهمترین آدمای زندگی من تویی. تویی که کمتر از یکساله که میشناسمت اما تبدیل شدی به یکی از صمیمی ترین دوستای من. تویی که همیشه مهربون بودی و هستی و خواهی بود. 
تویی که برام عزیزی. بیشتر از اون چیزی که فکر کنی. بیشتر از اون چیزی که فکرشو کنم.
لحظه لحظه های بودن کنار تو ، واسه من زیبا و خاطره انگیز بوده و هست. تویی که واژه واژه دلنشینی . تویی که پر از آرامشی.
هیچوقت صدایت از خاطرم محو نمیشود. هیچوقت. هیچوقت خنده هایت از خاطرم محو نمیشود. تو برای من یک دوست ابدی خواهی بود. کسی که همیشه برای دیدنت شوق دارم. یک ذوق و شوق دائمی. 
تو برای من همیشگی خواهی بود. تویی که میشناسمت و در آغوشت میکشم. بر گونه هایت بوسه میزنم و با خنده هایت زندگی میکنم.
بانو ، حضور در کنار تو ، دوستی با تو ، راه رفتن در کنار تو در یکروز پاییزی در خیابان ولیعصر برای من هم رویاست و هم خاطره.

دوستدار تو - یک رفیق قدیمی

۱۳۹۱ مهر ۲۳, یکشنبه

باد در موهایت میپچید

باد در موهایت میپیچید و من همانجا در پیش چشمانت تمام شدم.
باد در موهایت میپیچید و من قبل از آخرین پیچ این جاده لعنتی تمام شدم. 
باد در موهایت میپیچید و بیرحمانه لبانم را بوسیدی و گفتی خداحافظ و رفتی. بدون اینکه منتظر خداحافظ گفتن من بمونی.
... و من همانجا تمام شدم. قبل از آخرین پیچ این جاده‌ی لعنتی تمام شدم. به چشمانت قسم که تمام شدم. به همین دستانت قسم که تمام شدم.
وقتی برگشتی باد نمی‌وزید. دیگر من هم نبودم. من تمام شده بودم. قبل از آخرین پیچ این جاده لعنتی تمام شده بودم. تو برگشتی اما دیر برگشتی. 
کسی که میره دیگه برنمیگرده. چون اونی که پیش چشمانش تمام شده بود دیگه نیست که منتظرش باشه.
اونی که میره در واقعیت فقط یه بار میره ، اما پیش کسی که ترکش کرده هرروز و هرساعت و هرلحظه میره. 
دیگه زندگی من شده بود رفتن تو. تمام لحظه های زندگیم شده بود لحظه ای که باد در موهایت میپیچید و تو بیرحمانه از من دور میشدی.
حق نداشتی برگردی. حق نداشتی وقتی که من تمام شده بودم برگردی.

۱۳۹۱ مهر ۲۱, جمعه

نوبل صلح

ما که ندیدیم. ولی میگن صلح یه زمانی وجود داشته. اینکه کی وجود داشته و چطوری بوده و چه شکلی بوده بر ما نامشخص است. 
صلح اکنون شبیه یک پرنده است. از همون پرنده ها که آرم فری‌گیت هست. اینا دوتا پرنده از یک نژاد بودند. فری‌گیت هی آپدیت شد و با بدبختی خودشو رسوند به زمان ما. اما صلح آپدیت نشد و منقرض شد. این دلیل انقراض صلح بود. 
اما این دلیل انقراض صلح نبود. این دلیل انقراض صلح بود :
خودخواهی.کینه. دشمنی. غرور. حماقت. 
و صلح از کادر خارج میشود ... و از کادر خارج میشود ... و از کادر خارج میشود.

گذشت و گذشت تا مردمانی بر این جهان مشغول حکم راندن شدند که نفرت انگیزترین انسانها بودند. جنگ طلب ترینشان و احمق ترین آنها. کسانی که صلح را نابود کرده بودند بدنبال راهی برای پیوند زدن نامشان با صلح بودند. از اینرو به جایزه ای هجوم بردند که نوبل نام داشت.
بردن نوبل صلح یک فرمول ویژه دارد :
هیچکاری برای صلح انجام ندهید. ملتها را تحقیر کنید. نابودشان کنید. در تنگنا قرارشان دهید. 

نوبل صلح در این دنیا ینی کشک! 
وقتی ملتها تحقیر میشوند ، وقتی برادرکشی هست ، وقتی ملت یک سرزمین به جان هم میافتند ، وقتی دولتهای جهان ارث پدر هم را از یکدیگر میخواهند و وقتی هرکسی به خودش اجازه میده دیگری را به هرنحوی تهدید به حمله نظامی کند ، نوبل صلح ینی کشک.
وقتی این تنش ها در جهان است و یکی از طرفین درگیر نوبل صلح برنده میشود ....
 جایزه نوبلتان بخورد توی فرق سرتان که ملتی را بدبخت کرده اید با تحریم هایتان و نشسته اید و پزش را میدهید.

جایزه نوبل صلح تعلق میگیرد به اتحادیه اروپا بدلیل سکوتش در قبال زندانی شدن روزنامه نگاران و فعالان سیاسی در ایران ، تلاش برای نفروختن دارو به ایران ، تلاش برای نفروختن قطعات هواپیما به ایران و خیلی تلاشهای ریز و درشت دیگر.
جایزه نوبل صلح تعلق میگیرد به اتحادیه ای که با تصمیماتش کمر ملتی را شکاند. 
 جایزه تان را با افتخار دریافت کنید آقایان. رو به دوربین ها لبخند بزنید و تلاشتان را برای بدبخت کردن مردم ایران بیشتر کنید.

۱۳۹۱ مهر ۱۹, چهارشنبه

از اتوبانی که از رویمان رد میشود

آقام بهش یه اتوبان ارث رسید. همین اتوبانی که الان به اسم حقانی هست. وقتی آقاجون اینو واسه آقام به ارث گذاشت گفتیم ایول پولدار شدیم. دیگه بدبختی ها تموم شد.
آقام یه پوزخندی زد و گفت زهی خیال باطل.
گفتم کاری نداره که. میریم تغییر کاربری میگیریم براش و برج میسازیم و مجتمع تجاری و کارتینگ و دریاچه میسازیم براش و جت اسکی میاریم و اینا.
دید خیلی دارم پرت و پلا میگم سند رو داد دستم گفت برو دنبال کارهای شهرداریش.
از اونروزی که من سند رو تحویل گرفتم هرروز میرم شهرداری میگم این سند اتوبانمونه. میخوایم تغییر کاربری بگیریم براش.
خلاصه شدیم اسباب تفریح و خنده شهرداریچی ها.
اما من که نا امید نمیشم که. آقاجون حتما یه دلیلی به جز کرم ریختن داشته واسه این ارثی که واسمون گذاشته.
آقام دلش غوغاست. هیچی نمیگه. اما میدونم چی توی دلش میگذره. منم که کاری از دستم برنمیاد. هی میرم شهرداری هی تحقیر میشم برمیگردم. آخه اینجا وقتی سندش واسه ما بوده شهرداری غلط بیجا کرده رفته روش اتوبان ساخته. مگه مال باباش بوده؟
به آقام گفتم بیخیال تغییر کاربری. بیا بریم سر اتوبانمون عوارضی بزنیم هیچی هم پول نگیریم از ملت ،‌فقط غروبای جمعه بریم اونجا بشینیم ماشینا رو نیگا کنیم دلمون باز بشه.
آقام حتا دیگه لبخند هم نمیزنه بهم. توی دلش میگه این پسره دیوونه شده.
ولی من یه روزی اونجا رو از شهرداری پس میگیرم.
اونوقت سر اتوبان تابلو میزنم ورود شهرداریچی ها به اتوبان حقانی ممنوع. بعد وقتی میبینم راهشون دور شده و توی ترافیک موندن میرم با انگشت نشونشون میدم و قاه قاه میخندم.
بیچاره آقاجون دق کرد از دست این اتوبان. آقام هم هیچی نمیگه. اما کلافه ست. این اتوبان لعنتی صاحاب داره. پولمون رو خوردن باهاش رفتن آسفالت خریدن پاشیدن روی خیابون.
مصبتو مصیبت.

۱۳۹۱ مهر ۱۸, سه‌شنبه

مقصد همینجاست. درست کنار تو

پاییز 

پاییز و درختان رنگارنگ و خیابان ولیعصر و یکروز بارانی ...
که نم بارون به صورتت بخوره و قدم بزنی. راه بری و فکر کنی. به کسی که کنارت داره پا به پات راه میاد که داری قدم هاتو باهاش هماهنگ میکنی. 
پاییز باشه و خیابون ولیعصر باشه و نم بارون هم بزنه ...
دیگه مهم نیست که کجا میخوای بری.
پاییز که باشه همه جای خیابون ولیعصر مقصده. مهم نیست کجا میخوای بری. مقصدت همونجاست. همونجایی که دستانش رو میگیری توی دستانت و با هم به ریختن برگهای رنگارنگ از درخت ها نگاه میکنی.
پاییز که باشه همه جای ولیعصر مقصده. همه جای ولیعصر بوی دستات رو میده. همه جای ولیعصر به زیبایی چشماته.
پاییز که باشه از پیش من نرو. هیچوقت نرو. پاییز که بری دیگه همه فصل ها واسم دلتنگی غروبهای پاییز رو داره.
پاییز که باشه وقتی میری دیگه برنگرد. چون وقتی که میری هیچوقت به پشت سرت نگاه نمیکنی که چجوری مثل برگهای درخت میریزم. 
آدمی که توی پاییز میره نباید هیچوقت به پشت سرش نگاه کنه. هیچوقت نباید به چشمای اونی نگاه کنه که داره ترکش میکنه. چون هیچوقت نمیفهمه که چشم قرمز ینی چی. هیچوقت نمیفهمه بارون بود یا اشک روی چشم. 
آدمی که پاییز میره ، وقتی توی پاییز بارانی در خیابان ولیعصر خداحافظی میکنه و میره ، خودش هم یه قسمت بزرگی از قلبش رو در اون پیاده روهای لعنتی جا میذاره.
آدمی که پاییز میره خیلی فرق داره با اونی که پاییز میاد. آدمی که پاییز میاد چهارفصل رو برات به قشنگی پاییز میکنه. 
آدمی که پاییز میاد باید واسه همیشه بمونه.






۱۳۹۱ مهر ۱۶, یکشنبه

چشمهایش

.... و چشمانت راز آتش است. 
آتشی گرم و همیشگی. بدون هیچ دودی. بدون اینکه خاموش بشود. شبهای سرد زمستان باید کنارت نشست. به چشمانت نگاه کرد و گرم شد. چشمانی چنان گرم و گیرا که میشود ساعت ها به آن خیره شد و گذر زمان را حس نکرد.
حکایت چشمانی که مرا در خود غرق میکند. چشمانی که مرا با خود به دنیای قصه های پریان میبرد. آنجا که شاهزاده قصه به ناگاه می‌آید و بر بدی چیره میشود و در نهایت به چشمان زیباترین دختر دنیا بوسه میزند و دخترک از خواب بیدار میشود. 
اینک این منم. که به چشمانت نگاه میکنم و در رویای خود بدان بوسه میزنم و از خواب بیدار میشوم و خود را در واقعیت میبینم.همینجا کنار تو. گاهی اوقات واقعیت از هر رویایی زیباتر و رویایی تر است.
اینک این منم. که به چشمانت نگاه میکنم و زندگی را با چشمان تو میبینم. که زندگی از نگاه من و با چشمان تو برایم بسیار شیرین است. 
زمان به تندی میگذرد و من از دریای چشمانت گذر کردم تا در ساحل دستانت پهلو بگیرم.
اینک این منم. که در کنار توام. 


پس از سفر های بسیار و
عبور از فراز و فرود امواج این دریای طوفان خیز
بر آنم که در کنار تو لنگر افکنم
بادبان برچینم
پارو وانهم
سکان رها کنم
به خلوت لنگرگاهت در آیم
و در کنارت پهلو بگیرم
آغوشت را بازیابم
استواری امن زمین را زیر پای خویش...


"مارگوت بیکل با ترجمه احمد شاملو"

۱۳۹۱ مهر ۱۲, چهارشنبه

زمانی برای مستی گاوها

اعتصاب ینی چه؟
در فرهنگ عامیانه حکومت ، اعتصاب یعنی تلاش برای کرم ریختن به دولت. که در نهایت منجر به درگیری و تهدید و ارعاب و عربده کشی میشود.( در مواردی منجر به آتش سوزی سهوی بازار نیز شده است. )

اعتصاب در چه شرایطی رخ میدهد؟
اگر و فقط اگر عده ای منافعشان به خطر بیافتد ، سرمایه شان به خطر بیافتد و نتوانند جنسشان را بفروشند و جایگزینی برایش داشته باشند.

اعتصاب در چه شرایطی رخ نمیدهد؟
به جز موارد بالا هیچ شرایطی برای اعتصاب مورد قبول نیست. حتا اگر کسی به ناحق کشته شود. حتا اگر کسی به ناحق به زندان بیافتد. حتا اگر کسی به ناحق تحقیر شود. حتا اگر خودشان تحقیر شوند. 

در چه صورت اعتصاب به اتمام میرسد؟
در نهایت با حضور قشر انقلابی بازار، تحرکات عده ای معلوم الحال خنثی میشود. عده ای معلوم الحال دستگیر میشوند. همین عده ای معلوم الحال به سزای اعمالشان میرسند و البته شاید که ابراز پشیمانی کنند و در نهایت بازاریان متعهد تجدید بیعت کرده و مشت محکمی به دهان استکبار جهانی میکوبند.

نقش رسانه ها در دوران اعتصاب چیست؟
اساسا رسانه ها بر اساس نقشی که در دوران بحرانی ایفا میکنند به سه دسته اساسی تقسیم میشوند :
۱- رسانه هایی که دلشون میخواد این اخبار رو پوشش بدهند اما غلط میکنند پوشش بدهند.
۲- رسانه هایی که یه نموره و به صورت خیلی ملو خبر را کار میکنند ولی بلافاصله درصدد جبران برآمده و کلی از دستاوردهای دولت فیلان محور تعریف و تمجید میکنند.
۳- رسانه هایی که کلا رد کردند و از بحران سوریه و بحرین و سیل در فیلیپین و بی خانمان شدن جمع کثیری از مردم مستضعف انگستان و اقبال مردم امریکا برای تبدیل دلار به ریال گزارش میدهند.

نقش دلار این وسط چیست؟
الان دیگه هیچ نقشی نداره. اما یه زمانی خیلی نقش داشت. حتا در تعیین نرخ کرایه تاکسی ها. اما از زمانی که دلار رو تحریم کردیم شکر خدا دیگه هیچ رقمه نمیتونه غلطی بکنه.

نقش دولت این وسط چیست؟
 اما انقده قبلا نقش ایفا کرده که کار به اینجا کشیده. انقده اوضاع رو به گند کشیده که دیگه خودش هم نمیتونه از توش بیاد بیرون.

توصیه ای برای ملت دارید؟
شل کنند و لذتشو ببرند.

راهکاری برای خروج از این بحران دارید؟
متاسفانه همه راهکارهای ممکن برای ورود به این بحران مصرف شده اند. دیگه راهکاری واسه خروجش نمونده. استرس نداشته باشید. یه کشتی‌ایه دور هم همه داریم توش غرق میشیم دیگه.

حرفی برای مسئولان دارید؟
برای خودش حرفی نداریم. اما برای .... شون حرفهای بسیاری داریم. هم به لحاظ عملی و هم به لحاظ تئوری.

صحبت نهایی؟
مرگ بر امریکا. مرگ بر دلار. مرگ بر نیم سکه بهار آزادی (‌طرح قدیم البته) مرگ بر چهارراه استانبول.

۱۳۹۱ مهر ۱۱, سه‌شنبه

و این ابتدای ویرانی ست

در کوچه باد می‌آید و این ابتدای ویرانی‌ست.
در کوچه صدای همهمه می‌آید و این ابتدای ویرانی‌ست.
در کوچه‌ی ما هیچ بادی نمی‌آید اما ما هرروز ویران‌تر از روز قبل میشویم. 
حکایت غریبی ست. حکایت نابودی تدریجی ملتی که هنوز فکر میکند بهترین است. ملتی که هنوز به خون آریایی اش مینازد. ملتی که به یغما رفته است. ملتی که در کماست.
ما همه در کما هستیم. اینها همه رویاهایی ست که کما میبینیم. البته اونقدر ارزش نداشتیم که در رویاهامون ، خوبی ها رو ببینیم. هرچی هست سیاهی و پلیدی و دزدی و کثیفی ست.
این ملت خیلی وقته که توانشو از دست داده. فقط شاهد و ناظر اتفاقات تلخی‌ست که در اطرافش رخ میده. نگاه میکند. تمام میشود. به یغما میرود. نگاه میکند. تحقیر میشود. نگاه میکند. توان لبخند زدن را هم ندارد. توان گریه کردن را هم ندارد. مات و مبهوت نگاه میکند.
حکایت غریبی ست. حکایت پدرانی که توان نگاه کردن در چشمان فرزندانشان را ندارند. حکایت غریبی ست. حکایت کمرهایی که هرروز بیشتر خم میشوند اما نجیبانه مقاومت میکنند که نشکنند. حکایت تلخی ست. حکایت پتکهایی که بر پیکره پدران قهرمان وارد میشود.
من در کما هستم. تو در کما هستی. ملتی در کماست و به یغما میرود. ما در خواب خودمان زندگی میکنیم و هرروز و هرشب خواب گوشت و مرغ و ماست و شیر و پنیر و دلار و پوند و یورو و کوفت و زهرمار میبینیم.
حکایت غریبی ست. حکایت بازار ارز و سکه که ملتی را نابود میکند. ملتی را بدبخت میکند و هزاردستان را پولدار و پولدارتر.
ما در خواب هستیم. حتی در خواب خودمان هم نفت را بر سر سفره های خودمان نمیبینیم. حتی در خواب خودمان هم گوشت و مرغ را نمیتونیم بخریم.
ما در خواب هستیم. بر تنمان عرق سرد نشسته است. میدونیم که این فقط یه خوابه. منتظریم بیدار بشیم. اما بیدار نمیشیم. ما در خواب خودمون زندونی شدیم. هرچقدر فریاد بزنیم و هرچقدر خودمون رو به در و دیوار بکوبیم بیدار نمیشیم. 
این کابوس های لعنتی هیچوقت تموم نمیشه. هرروز و هرشب هم شدیدتر میشه. 
ای کاش مادران و پدران ما در بهمن ۵۷ انقدر شام زیاد نمیخوردند قبل از خواب. سی و چهار ساله که خوابهای ما بخاطر شام زیادی که اونها خوردند پریشان شده.

در کوچه صدای اعتراض می‌آمد و هیچکس نفهمید که این ابتدای ویرانی همه‌ی ما بود...