من و تو یک‌روز بارانی، کنارهم: روایتی بر یک اشک فروریخته

۱۳۹۰ آبان ۲۷, جمعه

روایتی بر یک اشک فروریخته

حکایت آغوشی که سرد شد؛
لبخندی که خشک شد؛
و اشکی که فرو ریخت …
حکایت دردهایی که در موردشون به هیچ‌کس نباید چیزی گفت.
حکایت چشمانی که همیشه خیس هستن و باید پنهونشون کنم.
از تو ؛
حکایت تمام حرف‌های ناگفته ای که باید پنهونشون کنم
از تو ؛
حکایت این‌همه غمی که داره روی هم تلنبار میشه و انگار حکمتیه که هیچوقت تموم نشه.
حکایت خشمی که نمیتونم فریادشون کنم.
حکایت بغضی که نمیترکه…
حکایت من که باید تنها با این همه مشکل ریز و درشت دست و پنجه نرم کنم.
حکایت تویی که دیگر نمیشناسمت.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

تو را من چشم در راهم ...

اینجا قرار بود برای من باشد و تو که در یکروز بارانی در خیابان پهلوی قدم میزنیم. اما نه تو ماندی و نه من همان من سابق ماندم و نه بارانی آمد و نه حتی پهلوی ، پهلوی ماند.

اینجا قرار بود برای من باشد و تو که نزدیک به جاده ای از اینجا دور ،‌ محو نگاهت شوم. اما با اولین پیچی که این جاده‌ی لعنتی پیچید و اولین پیچی که به موهای تو افتاد ، من تمام شدم. تمام شد و دیگر هیچ چیز از من باقی نماند.

اینجا قرار بود جایی باشد که من از تو مینویسم. از تو هم مینویسم. از خودم هم مینویسم. از داغ دل اکبرآقا بقال سرکوچه ، از بیقراری آق ابرام واس خاطر نبودن مرتضی و از نیومدن باران مینویسم. برای تو مینویسم که یادت نره. که بدونی یه نفری این گوشه دنیا هست که چشم انتظاره. دلش میخواد باشی. نه که اینجا باشی. هرجا که هستی باشی. بمونی و بجنگی واسه هرچی که میخوای.

اینجا قرار بود تمام سهم من از دنیایی باشد که دلتنگی در آن حرف اول و آخر را میزند. آخرین پناهگاه من قبل از اینجا عوارضی تهران کرج بود که خرابش کردن.

اینجا تمام سهم من از توست. تمام آنچه برای من به جا مانده. آخرین پناهگاهِ امن. اما هرچه مینویسم بی مخاطب است و برای دل خودم است. حتی برای تو هم نیست. پس بیخود به دنبال نشانی ها نگرد. که هرچه بیشتر بگردی بیشتر پیدا میکنی و بیشتر میفهمی که رسیدنی در کار نیست.

اینجا را دوست میدارم. همانگونه که باران را دوست میدارم. همانگونه که تورا دوست میداشتم.