من و تو یک‌روز بارانی، کنارهم: بوی پاک اطلسی

۱۳۹۰ آبان ۲۸, شنبه

بوی پاک اطلسی

یه حیاط قدیمی ، با یه حوضِ سفالیِ کوچیک به رنگ آبی که وسط حیاطه. یه درخت خرمالو کنار حوض آبیه. که اونقدر میوه داده که تا روی زمین خم شده. توی این حوض قدیمی یه عالمه میوه ریخته شده. بعد از ظهر قراره همه اینجا جمع بشن. کل حیاط رو هم شستن.
بوی خاک آب خورده میاد.
روی پله‌های خونه که منتهی میشه به حیاط ، سمت راست گلدون سفالی شمعدونی گذاشتن و سمت چپ اطلسی.
بوی این گلها کلِ خونه رو پر کرده.
بابابزرگ با رادیوی قدیمیش نشسته توی حیاط و داره اخبار گوش میده. سه چهارتا نوه‌ی قد و نیم‌قد که اومدن پیش آقاجون و خانجون، دارن توی حیاط با عروسکاشون بازی میکنن.
مادربزرگ توی آشپزخونه داره قرمه‌سبزی میپزه و زیرلب داره از دلکش و مرضیه آهنگ میخونه.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

تو را من چشم در راهم ...

اینجا قرار بود برای من باشد و تو که در یکروز بارانی در خیابان پهلوی قدم میزنیم. اما نه تو ماندی و نه من همان من سابق ماندم و نه بارانی آمد و نه حتی پهلوی ، پهلوی ماند.

اینجا قرار بود برای من باشد و تو که نزدیک به جاده ای از اینجا دور ،‌ محو نگاهت شوم. اما با اولین پیچی که این جاده‌ی لعنتی پیچید و اولین پیچی که به موهای تو افتاد ، من تمام شدم. تمام شد و دیگر هیچ چیز از من باقی نماند.

اینجا قرار بود جایی باشد که من از تو مینویسم. از تو هم مینویسم. از خودم هم مینویسم. از داغ دل اکبرآقا بقال سرکوچه ، از بیقراری آق ابرام واس خاطر نبودن مرتضی و از نیومدن باران مینویسم. برای تو مینویسم که یادت نره. که بدونی یه نفری این گوشه دنیا هست که چشم انتظاره. دلش میخواد باشی. نه که اینجا باشی. هرجا که هستی باشی. بمونی و بجنگی واسه هرچی که میخوای.

اینجا قرار بود تمام سهم من از دنیایی باشد که دلتنگی در آن حرف اول و آخر را میزند. آخرین پناهگاه من قبل از اینجا عوارضی تهران کرج بود که خرابش کردن.

اینجا تمام سهم من از توست. تمام آنچه برای من به جا مانده. آخرین پناهگاهِ امن. اما هرچه مینویسم بی مخاطب است و برای دل خودم است. حتی برای تو هم نیست. پس بیخود به دنبال نشانی ها نگرد. که هرچه بیشتر بگردی بیشتر پیدا میکنی و بیشتر میفهمی که رسیدنی در کار نیست.

اینجا را دوست میدارم. همانگونه که باران را دوست میدارم. همانگونه که تورا دوست میداشتم.