کلبه آرزوها**

زندگی صحنه دائمی جنگیدن ما آدمهاست. تصور کن وسط یک میدان جنگ وایسادی. بدون یار و یاور. هیچکس باهات نیست. تو فقط دوتا فشنگ و یه قمقمه نصفه آب داری. آفتاب مستقیم هم میخوره به صورتت. خلاصه همه چی علیه توئه. 

سنگر گرفتی. ترس داری از اونچه که قراره تا لحظاتی دیگه به سرت بیاد. چشمات پر از اشکه. داری زمونه رو لعنت میفرستی که آخه این چه گورستونی بود که من توش گرفتار شدم؟ من کجا اینجا کجا؟ 

از همه طرف نیروهای دشمن بهت نزدیک میشن. از جنس خودتن. نه آدم فضایی هستن نه بعثی ها هستن و نه نازی ها. طرف داداشته. طرف پسر داییته. طرف باباته. طرف مامانته. نمیشناسنت. بهت حمله میکنن. اما نمیکشنت. بهت آسیب نمیرسونن. اما تو همیشه این ترس رو داری که اینها هر لحظه بهت حمله میکنن. نمیخوای قبول کنی که اینها عزیزانتن. اینها بلایی سرت نمیارن. اما نمیشه. به همه بدبین شدی. از سنگر بیرون میای. دو راه داری. یا با قمقمه بری به جنگ آدمهای دور و برت. یا فرار کنی. اگه فرار کنی هر لحظه امکان داره یکی برات زیرپا بگیره و پرتت کنه زمین. هرلحظه امکان داره یکی با قنداق تفنگ بکوبه توی سرت. باید بدونی چجوری قراره عمل کنی. باید برای هرلحظه ات برنامه داشته باشی. وقتی که از سنگرت میای بیرون ینی میخوای مبارزه کنی. با همه. با خودت در درجه اول. خودت هم توی لشگر دشمنی. اونجا همه جمعشون جمعه. تو تنهایی. باید بتونی با آدما با روزگار با طبیعت با همه در آن واحد مبارزه کنی. مقصد کجاست؟ مقصد یه کلبه دوتا کوه و یه دره اونورتره. اگه میخوای به اون کلبه برسی اگه میخوای به زن رویاهات برسی اگه میخوای به شغل آرزوهات برسی اگه میخوای توی آغوشت باران و آبان و ماهان و عرفان رو بغل کنی و مست بشی از بوی عطر معشوق باید باید باید با روزگار بجنگی. باید هوشمندانه این کویر و کوه رو رد کنی و به دشت سرسبز آرزوهات برسی.

حتا اگه به قیمت از دست رفتن خیلی چیزا تموم بشه. 

هرچیزی بهایی داره. و بهای خوشبختی ، خیلی سنگینه. خیلی خیلی سنگینه.

وقتی به کلبه میرسی ممکنه خیلی ها رو برای همیشه از دست بدی. خوب فکر کن. ببین ارزشش رو داره. اگه ارزشش رو داره همین حالا از سنگرت بیا بیرون و به سمت کلبه برو.