من و تو یک‌روز بارانی، کنارهم: بیمار خنده های توام، بیشتر بخند

۱۳۹۱ شهریور ۳۰, پنجشنبه

بیمار خنده های توام، بیشتر بخند

یکی پاشه دست منو بگیره ببره کنسرت همایون شجریان. بلیتش هم مهمون من. یه نفر فقط باشه که وقتی همایون، بیمار خنده های توام بیشتر بخندشو میخونه آدم توی چشماش نیگا کنه و بگه حدیث نفس ماست ها. عنایت دارید که؟
و ایشون لبخند بزنه و سرشو تکون بده.
زندگیه وقتی به این قسمتش میرسه : بگذار تا بگویمت:این مرغ خسته جان، عمری ست در هوای تو از آشیان جداست.
یه نفر باشه که دستشو محکم فشار بدی و زیرلب بهش بگی : خورشید آرزوی منی ،‌بیشتر بتاب.
یه نفر باشه که بدونه اندوه چیست ، عشق کدامست ، غم کجاست.
یه نفر که شاید جاودانه بماند کنار من...

کنسرت همایون ما را صدا میکند لامصب.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

تو را من چشم در راهم ...

اینجا قرار بود برای من باشد و تو که در یکروز بارانی در خیابان پهلوی قدم میزنیم. اما نه تو ماندی و نه من همان من سابق ماندم و نه بارانی آمد و نه حتی پهلوی ، پهلوی ماند.

اینجا قرار بود برای من باشد و تو که نزدیک به جاده ای از اینجا دور ،‌ محو نگاهت شوم. اما با اولین پیچی که این جاده‌ی لعنتی پیچید و اولین پیچی که به موهای تو افتاد ، من تمام شدم. تمام شد و دیگر هیچ چیز از من باقی نماند.

اینجا قرار بود جایی باشد که من از تو مینویسم. از تو هم مینویسم. از خودم هم مینویسم. از داغ دل اکبرآقا بقال سرکوچه ، از بیقراری آق ابرام واس خاطر نبودن مرتضی و از نیومدن باران مینویسم. برای تو مینویسم که یادت نره. که بدونی یه نفری این گوشه دنیا هست که چشم انتظاره. دلش میخواد باشی. نه که اینجا باشی. هرجا که هستی باشی. بمونی و بجنگی واسه هرچی که میخوای.

اینجا قرار بود تمام سهم من از دنیایی باشد که دلتنگی در آن حرف اول و آخر را میزند. آخرین پناهگاه من قبل از اینجا عوارضی تهران کرج بود که خرابش کردن.

اینجا تمام سهم من از توست. تمام آنچه برای من به جا مانده. آخرین پناهگاهِ امن. اما هرچه مینویسم بی مخاطب است و برای دل خودم است. حتی برای تو هم نیست. پس بیخود به دنبال نشانی ها نگرد. که هرچه بیشتر بگردی بیشتر پیدا میکنی و بیشتر میفهمی که رسیدنی در کار نیست.

اینجا را دوست میدارم. همانگونه که باران را دوست میدارم. همانگونه که تورا دوست میداشتم.